μαγικός

-ή, -ό (AM μαγικός, -ή, -όν) [μάγος]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στους μάγους («διακοῡσαι δὲ καὶ τῶν μαγικῶν λόγων, τοῡ βασιλέως κελεύσαντος», Πλούτ.)

2. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στη μαγεία (α. «μαγικά ξόρκια» β. «μαγική τέχνη»)

3. το θηλ. ως ουσ. η μαγική

η τέχνη τής μαγείας

νεοελλ.

1. αυτός που προκαλεί μεγάλη απόλαυση, θελκτικός, μαγευτικός, συναρπαστικός

2. (το ουδ. εν. και πληθ. ως ουσ.) το μαγικό, τα μαγικά

τα μάγια

3. φρ. α) «μαγικός καθρέφτης» ή «μαγικό κάτοπτρο» — ο μαγεμένος καθρέφτης τών μύθων μέσα στον οποίο μπορούσε κάποιος να διακρίνει ό,τι ήθελε να γνωρίζει

β) «μαγική ράβδος» — η ράβδος τών μάγων ή τών ταχυδακτυλουργών με την οποία κάνουν τα θαύματά τους

γ) «μαγική εικόνα» — εικόνα στην οποία υπάρχει παράσταση κρυμμένη με επιτήδειο τρόπο

δ) «μαγικός φανός» — συσκευή με την οποία προβάλλονται φωτεινές εικόνες

ε) «μαγικοί πάπυροι» — πάπυροι που περιέχουν μαγείες, επωδές, ξόρκια

στ) «μαγικοί αριθμοί» — οι αριθμοί τών πρωτονίων ή τών νετρονίων οι οποίοι προσδίδουν στους ατομικούς πυρήνες που τά περιέχουν σημαντική σταθερότητα

αρχ.

1. (για πρόσ.) επιτήδειος στη μαγεία

2. (το αρσ. ως κύριο όν.) Μαγικός (ενν. λόγος)

τίτλος συγγράμματος τού Αρισταινέτου ή τού Αριστοκλέους.

επίρρ...

μαγικώς και -ά (Μ μαγικῶς)

με μαγικό τρόπο

νεοελλ.

γοητευτικά, θελκτικά, σαγηνευτικά.